OLEŚ

Charkotem
Charczeniem

Potem części moje pierzchły w szelest W ciemność co się śmiechem ściele Szepcze w ciszę w świt przez cienie Brzęczy ponad - sennym trzmielem

Marzeń
Marząt

Zmarzniętych

Zaczęły się bowiem
Chłodne poranki

Stary dzień odszedł W sfer niebieskich ciężki chrzęst Lekki chrobot ziemskiej osi Między historie wrzące Gdzie zalega w lekkim śnie Na śpiewie gwiazd się wznosi Wieczność Jak wiadomo

Źagle jej są wzdęte
I skrzętnie
Wycinane w rozmaite
Esy floresy i przy tem
Czerwone

Wieczność

Pod żaglem biustonosza

Unosi dumną pierś
Przez sen

MIASTO Niebo brudne jak zapach

Perłowej rzeki

Stoi uparcie na filarach domów Powietrze jak mokra szmata Delikatnie się lepi Do czoła. Do ryja. Słoność

Rozpościera pot

Na wszystkie wczoraj i jutro

zżymanie się
wyżymanie koszuli

Czas

Ziemia brudna jak niebo Ale dobra do chodzenia I czerwona jak należy Figurynka ze słoniowej kości Ciężkie dłonie na niej kładę Delikatny kształt się mości W dłoni mojej wodospadem Źarem nieustannych spojrzeń Patrzę W dłoniach moich figurynka o zaciętych oczach Jak w indiańskiej twarzy Patrzy

Świt słońcem pęka
Głęboki księżycowy osad
Strącam i głazem
Spoczywam
Postumentem figurynki